Lineke Breukel is een doorgewinterde schrijfster en heeft inmiddels al 17 boeken op haar naam staan, en werkt hard aan nummer 18. Naast thrillers heeft ze ook emigratieboeken geschreven. In 2012 emigreerde ze met haar gezin naar Zweden en leeft daar een leven waar veel mensen alleen maar van dromen. Zelf vind ik het behoorlijk indrukwekkend en heb ik heel veel respect voor de keuze die Lineke maakte en het leven in vrijheid dat ze daar leeft. Recent verscheen haar nieuwste thriller Kwaad zaad bij Batavia Publishers. Het interview hebben we in april al gedaan maar we hebben er bewust voor gekozen om het interview nu pas online te publiceren. Een lang en puur interview.
Natuurlijk heb ik Kwaad zaad al gelezen en dit vond ik ervan:
Met Kwaad zaad heeft Lineke Breukel een rauwe, spannende, sinistere, absoluut geen dertien in een dozijn thriller afgeleverd. Met een goed uitgewerkt plot en een verrassende wending, geen alledaagse karakters en heftige thematiek.
Kwaad zaad, lugubere geen dertien in een dozijn thriller, durf jij hierna nog een landgoed te betreden? Aanrader!
Mijn volledige recensie is hier te lezen
Interview
Ter gelegenheid van haar nieuwste boek Kwaad zaad, mocht ik haar wat vragen stellen. Lees met me mee...
- Kun je ons iets meer over jezelf vertellen? Wie ben je? Waar kom je vandaan? Wat zijn je hobby’s?
Mijn naam is Lineke Breukel van Rossum. Ik ben geboren op 3 augustus 1961 in Den Haag en ik kom uit een familie waar taal belangrijk was. Mijn opa en oom waren schrijvers (Jan en Paul Nowee, van onder andere de Arendsoog serie) en mijn moeder werkte jarenlang als correctrice bij het Binnenhof en was ontwerpster van cryptogrammen. Zodoende kregen wij de Nederlandse taal met de paplepel ingegoten. Ik ben hierdoor een echt taalmens en zo is mijn liefde voor schrijven en lezen geboren.
Na de middelbare school heb ik gedurende vier jaar de kunstacademie Psychopolis in Den Haag gevolgd. We zijn in ons gezin niet alleen opgegroeid (wij: mijn zus en twee broers) met taal, maar ook met muziek en kunst. Mijn moeder was een bekende portretschilderes en ik vond het ook heerlijk om te tekenen en te schilderen.
Tekenen, schilderen en andere uitingen van kunst vind ik nog steeds heerlijk, maar ik ben dan vooral bezig met het werken naar een doel. Een mooi schilderij bijvoorbeeld. Ik geniet veel minder van het proces naar dat doel, omdat ik het uiteindelijke resultaat voor ogen zie.
Met schrijven heb ik dat precies andersom. Ik ben een echte beelddenker die alles in kleuren en geuren voor zich ziet. Ik geniet van iedere letter die ik op papier zet omdat ik dan in een fantasiewereld leef en mijn verhaal zich al schrijvende in mijn hoofd ontwikkelt. Ik doe als het ware mee, kruip in de huid van mijn personages en beleef alles van dichtbij mee.
Als een manuscript eenmaal af is, dan gebeurt het wel dat ik er slecht afscheid van kan nemen. Ik moet mij echt losmaken van het verhaal. Dit was heel sterk bij mijn eerste thriller Vluchtspel. De uiteindelijke publicatie van het boek is dan een cadeautje, maar voor mij persoonlijk niet het belangrijkste.
Tijdens het grootste deel van mijn carrière in Nederland werkte ik met mensen die psyche-sociale problemen hadden. Ik hield mij bezig met het studeren van menselijk gedrag en volgde onder andere een universitaire studie Psychologie. Wat mensen bezighoudt en hoe ze tot daden komen in mijn verhalen, is daarom belangrijk voor mij. Vooral wat mensen emotioneel doormaken, vind ik interessant en indrukwekkend en hoe de psyche werkt van gestoorde zielen die anderen pijn willen doen. Ik probeer daarom altijd de personages in mijn verhalen op dit gebied een ‘emotionele lading’ te geven.
Mijn hobby’s hebben vooral te maken met alles waar ik in Nederland geen tijd voor had. Muziek maken, tekenen, schilderen, beelden maken en natuurlijk schrijven. Ik ben een vlogger en via mijn kanaal op YouTube ‘Leven in Zweden’ upload ik twee keer per week video’s over ons leven. Ik geef Zweedse lessen online aan ieder die het wil en zo houd ik mijzelf dagelijks bezig.
We leven hier in het Hoogland zo onafhankelijk als mogelijk van instellingen en overheden. We hebben ons eigen water dat we omhoog pompen, we hebben zonnepanelen en een windmolentje, we hebben ons eigen afvalsysteem waarbij we ons ‘zwarte water’ zelf zuiveren met behulp van bacteriën en we composteren ons gft-afval dat we in onze groentetuin gebruiken. We hebben kippen en ik houd mij bezig met het kweken van groeten en fruit en het conserveren ervan zodat we zo weinig mogelijk consument hoeven te zijn.
Dat zorgt ervoor dat we leven zoals wij dat willen in alle vrijheid die we ons wensen kunnen. We hebben geen werkgevers, zijn onafhankelijk van wie dan ook. We doen wat we denken dat goed is en leven van dag tot dag. Dit vergt natuurlijk wel moed, want we hebben twee goede banen losgelaten om zo te kunnen leven hier in Zweden. Hierdoor heb ik wel de tijd gecreëerd om mij volledig te kunnen wijden aan het schrijven van thrillers, daar waar ik het gelukkigste van word.
- Jij hebt waargemaakt waar veel mensen van dromen, een emigratie naar het buitenland. Verlang je nog wel eens terug naar Nederland? En vormt Zweden vaak het decor van jouw thrillers? En heb je ook lezers in Zweden?
Vanaf het moment dat we ons huisje kochten in het hoogland van Småland, wist ik dat ik hier ooit naartoe wilde verhuizen. We kochten het in 2005 en we emigreerden in 2012. Die zeven ‘tussenjaren’ waren moeilijk omdat ik een zware baan had en de stress vaak hoog was. We verlangden iedere keer dat we op vakantie waren in Zweden meer naar onze stille plek in de natuur en het werd steeds moeilijker om terug te keren naar Nederland. Toen we eenmaal de deur in Pijnacker permanent achter ons dichttrokken, wist ik dat ik nooit meer terug wilde naar Nederland en dat is zo gebleven. Niet dat ik niet van Nederland als land houd. Ik ben er geboren en getogen. Ik kon en kan niet meer tegen de constante stroom van indrukken, geluiden, verkeer en de dagelijkse drukte om mij heen. Eigenlijk alle storing die de mensen om mij heen veroorzaakten. Het verstoorde mijn creativiteit. Ikzelf ben een druk mens. Ik ben hoog sensitief en heb daarom rust en ruimte om mij heen nodig om rust en ruimte in mijzelf te kunnen creëren.
De RAS serie, waarin een misdaadjournalist de hoofdrol speelt, is een Scandinavische thrillerserie die ik begonnen ben om de Scandinavische stijl van schrijven te introduceren in mijn boeken. Het was een experiment om mijn verhalen vanuit het oogpunt van een man te schrijven en ik wilde mijn lezers graag laten kennismaken met Zweden (en deels Denemarken). De serie is populair onder mijn lezers en wellicht komen er ooit nieuwe RAS-boeken.
In Zweden heb ik ook lezers, maar die zijn Nederlandstalig. Ik werk op dit moment aan een Zweedse vertaling van Boeman, deel 1 van de RAS-serie.
- Wilde je altijd al schrijfster worden?
Ik hield mij niet echt bezig met wat ik wilde worden. Ik heb schrijven nooit als een vak gezien, maar als een uiting van mijn fantasie en gevoelens. Zo zie ik het nog steeds. Ik schrijf omdat ik het niet kan laten en het laten publiceren van mijn werk is de kers op de taart. Ik schrijf niet omdat ik schrijver wil zijn, maar vanuit een persoonlijke behoefte. Daarom heb ik er zelf zoveel lol in, denk ik. Bovendien helpt schrijven mij ook om tot rust te komen. Schijf ik, dan kom ik in een flow die soms bijna meditatief is.
- Recent verscheen je nieuwste thriller Kwaad zaad. Hoe is het idee voor de verhaallijn ontstaan? Waar haal jij je inspiratie vandaan?
Kwaad Zaad is eigenlijk een vervolg op de vier boeken van de RAS-serie, maar loopt zijdelings langs die verhalen. Eén van de hoofdrolspelers van De Erfenis doet mee in dit boek, maar ik verwijs niet naar de vier vorige boeken in dit verhaal.
Er ligt een persoonlijke achtergrond ten grondslag aan dit specifieke verhaal. Voor de mannelijke hoofdrolspeler heb ik mijn zus’ schoonzoon genomen, die professor is en dezelfde onderzoeken doet als mijn hoofdrolspeler. Vanuit die situatie heb ik mijn fantasie laten gaan.
Mijn inspiratie komt denk ik van dit soort gegevens, iemand die iets ondergaat of doet in mijn omgeving en waarmee mijn creativiteit direct op de loop gaat. In mijn hoofd ontstaan scenario’s die ik als het ware dagdromend beleef. Als ik genoeg stof heb voor in ieder geval een intrigerend begin van een manuscript, begin ik te schrijven. Al schrijvend komen vele ideeën. Schrijven is dus voor mij een manier om mijn fantasie te triggeren. Ik probeer een plot te ontwikkelen, maar wijk daar altijd vrij snel van af.
- Je schreef 2 trilogieën, de Vluchtspel en de IJsblauw trilogie en een serie, de Ras serie en ook standalone boeken. Wat vind je zelf het leukste om te schrijven?
Inmiddels werk ik aan mijn achttiende boek en iedere keer opnieuw laat ik het aan de verhalen in mijn hoofd over wat er ontstaat. Ik houd mij nooit zo bezig met het beginnen van een serie of een trilogie. Die behoefte om door te schrijven over de verhaallijn in een boek ontstaat als ik nog niet genoeg heb van het onderwerp of van een hoofdpersoon.
De eerste trilogie (Vluchtspel) is echter ontstaan op verzoek van mijn uitgever. Die wilde graag meer boeken over dezelfde persoon met hetzelfde thema. Ik had eerst het idee dat dit moeilijk zou zijn, doorborduren op hetzelfde, maar dat was niet zo. Omdat ik slecht afscheid kan nemen van mijn verhalen, is het schrijven van meerdere boeken over dezelfde personen in mijn beleving juist leuk. Waar ik wel voor waak, is dat de verhalen op zich los te lezen zijn en net zo spannend zijn als de eerdere. Of het dan een trilogie of een serie wordt, ligt aan mijn fantasie. Dat plan ik niet van tevoren. Zit er nog een nieuw verhaal in mijn hoofd, dan ga ik daarmee aan de slag.
Soms ben je echter gewoon uitverteld over een karakter. Dan is het genoeg. Dat gevoel had ik heel erg bij Tijdbuigers, dat een echte stand-alone is. Bij de RAS-serie had ik het tegenovergestelde. Daar hoopte ik om met de hoofdpersoon tot enkele boeken te komen, maar ik had niets gepland. Vooruit plannen gaat toch niet bij mij omdat schrijven een creatief, gevoelsmatig proces is. Ga ik plannen, dan gaat het aanvoelen als inleveren van mijn vrijheid, als werk.
- Kwaad zaad verschijnt bij een nieuwe uitgever. Was het lastig om een nieuwe uitgever te vinden? En is dit een beetje te doen vanuit Zweden?
Van Dorp Uitgevers is samengegaan met Batavia Publishers. Ikzelf heb daar niets voor hoeven doen. Al mijn boeken - behalve de emigratieboeken - zijn meeverhuisd naar de nieuwe uitgever. Van Dorp heeft namelijk een aparte imprint: Grenzenloos, waar alle emigratieboeken onder vallen. Die boeken zijn daar gebleven.
Het wonen in Zweden met een Nederlandse uitgever heeft geen nadelen, dan wellicht het feit dat je niet even bij elkaar langs kunt, maar in het verleden heb ik ook op uitnodiging van lezers of bibliotheken lezingen of meetings gehouden. Ik pak gewoon een vliegtuig en kom naar Nederland. Dat is altijd leuk omdat ik dit dan kan combineren met het bezoeken van mijn familie. Echte nadelen van de afstand zie ik niet, omdat ikzelf niets hoef te regelen voor wat betreft de verkoop. De meeste promotie vindt tegenwoordig plaats via Social Media en dat doen de uitgever en ik vanachter onze computers.
Echt belangrijk overleg geschiedt via videobellen, dat veel gemakkelijker te plannen is dan een fysiek bezoek, of je nu in Nederland woont of in Zweden.
- Hoe lang ben je gemiddeld bezig met schrijven van een boek?
Mijn eerste boeken schreef ik in een half jaar tijd, dus twee stuks per jaar, maar inmiddels ben ik actief op YouTube met vloggen. Daar gaat veel tijd in zitten. Inmiddels zit ik op een boek per jaar, waarbij door omstandigheden Kwaad Zaad daar een uitzondering op is geworden. Dit boek ligt al vanaf augustus 2022 bij Batavia, maar komt dus eind deze maand pas op de markt.
- Wie is jouw favoriete personage uit Kwaad zaad?
Eigenlijk vind ik alle personages iets hebben en dat komt omdat ik echt in hun huid kruip. Deze keer heb ik een kind laten meedoen en daar heb ik veel sympathie voor, ondanks het feit dat het kereltje echt foute gedachten heeft. Als ik er een moet kiezen, dan kies ik de hoogbegaafde psychopaat Bastiaan.
- Aan wie vertrouw jij jouw manuscript als eerste toe?
Ik weet niet precies wat je hiermee bedoelt, maar doel je op proeflezers, dan heb ik een paar vertrouwelingen die ik mijn manuscript toestuur. Ik vertrouw hen in hun oordeel en in hun kundigheid, waarbij ieder zijn eigen manier van kijken naar het verhaal heeft.
- Welke van jouw boeken is jouw all time favorite en waarom?
Ik ben in die dertien jaar als schrijver natuurlijk gegroeid en mijn eerste boeken zijn daarom wat simpeler van structuur dan de latere. Maar er blijft er een favoriet en dat komt omdat ik mij zo goed kan vereenzelvigen met de hoofdpersoon. Dat is Vluchtspel, broederschap van de jacht, waar ik het meeste gevoel bij heb. Van dit verhaal kon ik echt slecht loskomen toen ik het eenmaal klaar had. Toen een hoogleraar journalistiek mij voor deze thriller roemde, wist ik niet hoe ik het had, want ik had het eigenlijk veel meer voor mijzelf dan voor anderen geschreven.
- Nu je boek af is en klaar is om te delen met de wereld, heb je dan alweer inspiratie voor een volgend verhaal? Borrelen er alweer nieuwe ideeën op in jouw hoofd? En zou je nog eens een totaal ander genre willen schrijven?
Schrijven is voor mij een soort ‘letterdiarree’. Er zitten altijd verhalen in mijn hoofd en vooral als ik in een schrijf-flow zit, dan ontstaan er ook andere verhalen. Die noteer ik dan kort in een aparte map met manuscript-ideeën. Soms ga ik daar dan direct mee aan de slag. Ik heb wel eens tegelijkertijd aan drie manuscripten gewerkt.
Dat kwam vooral omdat ik Verzoekboeken heb geschreven met een groep van mijn fans. Op die manier zijn De IJsvogel en Het Verbond ontstaan.
Momenteel werk ik aan een manuscript waarvan het idee is ontstaan tijdens het schrijven van Kwaad Zaad. Dit manuscript wordt boek nummer achttien in de rij en wordt qua sfeer te vergelijken met Vluchtspel, denk ik. Ik heb mij kunnen inhouden om te beginnen met schrijven totdat Kwaad Zaad echt helemaal klaar was. Dat lukt dus niet altijd.
Ik heb naast thrillers ook non-fictie geschreven, zoals mijn twee emigratieboeken. Daarnaast heb ik een vriendin geholpen door haar verleden op te schrijven. Op die manier is Moeder is Boos ontstaan, een verhaal over incest.
Bijna niemand weet het van mij, maar ik heb ook drie boeken geschreven met een meer spirituele lading. Blaasbloem, een driedelig dagboek over spirituele inzichten van mij. Die zouden worden uitgegeven door Uitgeverij Zwerk, maar ik heb ze teruggehaald omdat ik ze te persoonlijk vond. Die zijn dus exclusief voor mij gebleven. Wellicht komen ze ooit nog op de markt, maar dan zou ik ze eerst weer eens zelf moeten lezen.
Daarnaast houd ik ook van boeken met een vleugje mysterie zoals Dan Brown of Steven King. Dat genre heb ik laten doorschemeren in Tijdbuigers, maar dat boek is het minst gelezen. Wellicht komt dat ook omdat het een stand-alone is, dat weet ik niet. Ik zou in mijn boeken wel meer mysterie willen verwerken, maar dat is het enige waarbij ik mij laat beïnvloeden door mijn lezers. Niet iedereen zit daarop te wachten. Uiteindelijk zouden het altijd thrillers worden omdat ik nu eenmaal zelf enorm houd van dit genre.
- Lees je zelf ook? Wat is jouw favoriete genre? En favoriete auteur? Wie bewonder je om zijn of haar schrijftalent?
Ik vind het heerlijk om te lezen, maar doe het tegenwoordig veel te weinig. Omdat ik zuiver wil blijven in mijn ideeën en mijn stijl, lees ik geen Nederlandstalige boeken van de hedendaagse schrijvers. Ik ben een fan van het eerste uur van Dean Koontz, Dan Brown en Steven King, maar vaak volg ik niet een schrijver, maar hoor ik over een boek en koop dat dan. Het laatste boek dat ik gelezen heb, is echter van een evolutionair bioloog. Dus het hoeft niet altijd fictie te zijn. Het schrijftalent van mensen die mij vast kunnen houden in een verhaal, bewonder ik. Daar heb ik geen specifieke voorbeelden van, want het gebeurt dat van een specifieke schrijver het ene boek wel aanspreekt en het volgende niet.
- Vertel ons, waarom ‘moet’ men jouw boek lezen? Wat onderscheid jouw boek van de rest?
Mijn verhalen komen recht uit mijn hart en zijn niet beïnvloed door de stijl of verhaallijn van anderen. Daar waak ik voor. Ik schrijf niet omdat iemand iets van mij verwacht, maar omdat ik het kwijt moet (die letterdiarree dus). Ik wil gewoon schrijven over een onderwerp omdat het mijzelf raakt. Daarbij vind ik het heerlijk om onrust te veroorzaken, om mensen op het verkeerde been te zetten en te laten strikken door een verhaal of de personen die erin voorkomen.
Of mijn boeken zich onderscheiden van anderen, kan ik niet beoordelen omdat ik mij niet verdiep in de schrijfstijl van anderen. Ik lees geen boeken van anderen juist omdat dit mij stoort in de beleving van mijn eigen creativiteit.
Het is wel voorgekomen dat beginnende schrijvers mij hun manuscript opstuurden met een vraag om hulp. Dan zie ik natuurlijk duidelijk stijlverschillen, maar ik wil mij niet vergelijken met anderen. Ik wil uniek zijn in mijn manier van vertellen.
Of ik mijzelf daarin onderscheid van andere schrijvers, weet ik gewoon niet. Ik ben niet commercieel ingesteld, dat zou een verschil kunnen zijn. Daarvoor ben ik hier in Zweden gaan wonen, midden in de natuur. Mijn leven hier draait om de beleving van mijn (ons) leven in totale vrijheid met alle tijd voor elkaar en voor de projecten die wij leuk vinden.
Geld verdienen is onbelangrijk en ik zie mijzelf daarom niet als broodschrijver, ondanks de zeventien boeken in krap elf jaar tijd. Het is voor mijn gevoel gewoon het leukste wat ik kan doen op creatief gebied en daarom uit ik mij zo.
Of ik te vergelijken ben qua stijl of onderwerp met anderen, laat ik graag aan de lezer over.
Bedankt Lineke voor dit mooie interview en veel succes met schrijven daar in het mooie Zweden.
Liefs,
Kat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten